ภๅพยนตร์LฉลิมพsะLกียsติ 4

สวัสดีครับบบบ 😛
  

    พบกับผมคนเดิมแต่เรื่องไม่เดิมๆ วันนี้ก็จะขอนำเสนอ ภาพยนตร์สั้นเฉลิมพระเกียรติ อีกเรื่องหนึ่งได้รับรางวัลที่ 2 ผมก็เห็นด้วยกับรางวัลครับ เนื้อเรื่องสื่อถึงความหมาย เข้าได้ถึงแก่นเรื่องอย่างแท้จริง โดยการยกตัวอย่างคนพิการ ที่สู้ชีวิต ตอนแรกผมได้ชมก็เห็นว่าเค้าทำอะไรได้ปกติเหมือนคนอื่นทุกอย่าง แต่พอมาประมาณกลางเรื่องนั้นก็มี Key Word ที่บ่งบอกให้ว่าลุงคนนี้เป็นคนพิการทางสายตา ซึ่งก็แสดงให้ว่า คนพิการนั้นก็มีความสามารถ ทำอะไรได้อย่างคนปกติทั่วไป และเป็นคนที่ไม่ย่อท้อต่อความลำบาก พร้อมที่จะเดินต่อไปข้างหน้า ไม่รอคอยวาสนา แต่คนที่ปกติครบ 32 ทุกประการ กลับรอให้บุญพา วาสนาส่ง เจอปัญหาเพียงเล็กน้อยก็ยอมแพ้ไม่คิดที่จะแก้ปัญหา คิดสั้น สุดท้ายก็พบกับจุดจบของชีวิตเหมือนเป็นสิ่งที่ไร้ค่า และในเรื่องก็ยังมีคำพูดที่ประทับใจของชายตาบอดที่ว่า ถึงเราจะมองไม่เห็นในหลวง แต่ในหลวงยังคงมองเห็นเราทุกคนเสมอ โดยส่วนตัวผมคิดว่า การที่ในหลวงมองเห็นเรานั้นก็หมายถึง การที่ในหลวงเห็นความลำบากทุกข์ยากของพี่น้องปวงชนชาวไทยทุกหมู่เหล่าที่อาศัยอยู่บนผืนแผ่นดินไทย ในหลวงได้วางแผนเพื่อแก้ไขปัญหาต่างๆ ทุกหนทุกแห่ง ให้ประชาชนพ้นจากทุกข์ พระองค์นับเป็นมหากษัตริย์ทีประเสริฐสุดในโลก
    ใครที่ชมภาพยนตร์สั้นเฉลิมพระเกียรตินี้แล้วก็อย่าลืมนำไปคิดทบทวน และนำไปปรับใช้ในการดำรงชีวิตของตนเองในทางที่ถูกที่ควรด้วยนะครับ เพราะทุกเรื่องล้วนมีคติสอนใจแฝงอยู่ 😀